Rahatlıkla, "Bu eşya benim." diyebileceğim sadece bir ceketim, bir de kot montum var. Geri kalan hiçbir eşyaya saplantılı derecede bağlı değilim, isteyene verebilirim. Aynı günde çekiliyormuş da, sadece yanımdaki insanlar yer değiştiriyormuş temalı tonlarca fotoğrafım var bu yüzden. Bunun yanında, başlık yatak üzerine olmasına rağmen, onun durumu sahiplenmekten ziyade, şartlanma gibi.
Arkadaş evlerinde yattığım yataklar aklıma, leş gibi içki sigara kokusu karışımı bir kokuyu, kalkınca akşamdan kalma olacağını bilme rahatsızlığını, ve pantolon/tişörtle uyunduğu için kokuşan eşyaları getiriyor. Akraba evlerindeki yataklar ise, erken kalkmayı istememe, çay kokusunu falan getiriyor. Çay kokusu yazınca da nostalji çöplüğüne dönüşme ihtimali var buraların. Bu duruma düşmemek için canla başla çalıştığımdan emin olunmasını isterim. Kendi yatağıma yattığımda da şu aklıma geliyor:
İşte, bu yatakların, ya neyse siktiredin yatakları. Sıkıldım, başka bir ara bahsederim yataklardan.
1 yorum:
her şeyimi çok rahatlıkla paylaşabilirim (içkimi bile!) ama bir şeyi, bana olan aidiyetini kaybedecek kadar başkasının yapamıyorum. senin kadar rahat veremiyorum; alamıyorum da.
eşyanın içine sinen "sen" belki en çok yataklarda olduğu için, bizim için bu kadar özeller. diğer konuya burda girmek istemiyorum =')
saçmaladım mı ben şimdi?
Yorum Gönder